Nota breve:
A Real Academia Galega, em 1963, instituiu O Dia das Letras Galegas. Todos os anos, no dia 17 de Maio, é homenageada uma personalidade. São Homens e Mulheres que se destacaram como artistas, criadores e intelectuais galegos.
A nossa galeria pretende divulgar textos publicados por várias fontes, no nosso blog, com a postagem de dois por mês. Serão de duas personalidades da cultura galega que foram já galardoadas com o prémio “O Dia das Letras Galegas”.
Como galeria de artes, também queremos homenagear todos aqueles que contribuíram e contribuem para cultura e língua galaico-portuguesa.
No ano de 1964, n’O Dia das Letras Galegas, foi homenageado:
ALFONSO DANIEL RODRÍGUEZ CASTELAO (1837-1885)
Dende a ría de Vigo às pampas arxentinas
A viaxe de Pedro pouco ten que contar. Embarcouse parvo de medo, cun desvaído sentimento de morriña que nin tan sequera desentonou do fondo da súa carne a natural tristura das despedidas. O barco desviábase da terra e Pedro seguía co corazón no peito, inconsciente, a mira-las gaivotas; depois enfiou os ollos no ronsel que quedaba no mar, e adormentouse debruzado na baranda de popa.
Para el a travesía non puido ser mellor. Husmaba na porta da cociña o intre feliz da galloufa, e ó sai-los caldeiros seguía detrás deles para toma-la dianteira. Na riola dos emigrantes sempre foi o prato de Pedro o que recibiu as primeiras culleradas, as máis graxentas.
Depois armado de caldereta, inda se colaba na ringleira dos polacos, a recolle-la extraña pistraca que lles daban.
O mar en calma, el a comer e durmir. Que máis se podía desexar? Pero na hora do desembarco espertou á realidade, e entón si que a tristura das despedidas lle esguizou as entrañas, porque neste punto secábase o teto e asomaban as orellas do lobo. Dende o barco escudrumou a barafunda de xente que bulía no peirao en espera dos emigrantes, e o medo de non topar a Manuel deixouno, sem forzas para baixar.
Nisto sentiu que o chamaban, e emborcóuselle o corazón na boca.
- Pedro López! Pedro López! Pedro López!
- Alá vou! Sou eu! Alá vou
Era un amigo de Manuel que recibira encargo de recollelo e de metelo no tren ó seguinte día.
O tren enguliu planuras e máis planuras para chegar ó seu destino, e Pedro deixábase levar coma un embrollo facturado. Despois aínda tivo que coller outro tren que fuxía polos campos, escorrentando ovellas. E cando caeu nos brazos de Manuel estaba máis morto ca vivo; pero faltaban moitas hora de coche.
Cearon, durmiron, e no abrente do día saen arreando polos camiños pampeiros.
A paisaxe non o ledo verdor das terras chas e abertas que Pedro alvistou dende o tren. O coche vai rolando , a tombos, por gándaras ermas e lombos areosos; baixa polas abas dun monte cuberto com herbas do demo, para caer en tremedais de xuncos; gabea por outeiros com alfarrobeiras e corre por chairas tiñosas. Xa decorreron moitas horas de andadura, a rolar por soedades, e no devalo do día, aparece un casal, alá no fondo, á beira dunha lagoa, espello morto de augas salitrosas.
- Aquela é a miña “pulpería” – di Manuel -, Aquí non hai pan fresco, nin auga doce, nin sacramentos para a alma; pero gáñase diñero.
(Os dous de sempre, 1934)